Bericht van Wouter
|
Beste allemaal,
Vanuit een fantastisch Toronto hierbij een berichtje van Wouter.
Op Toronto Airport moesten we ruim twee uur wachten voordat uiteindelijk de bus arriveerde. Het was drukkend warm maar de stemming was vrij aardig. De bus bracht ons naar Grimsby, een dorpje van ca 20.000 inwoners op ongeveer een uur rijden van Toronto. Het was al donker toen we aankwamen. Iedereen was vrij moe gezien de lange vlucht en het tijdsverschil van zes uur. We werden zeer gastvrij onthaald door de mensen van de St. Joseph parochie. Ze hadden een complete (warme) maaltijd voor ons klaarstaan zodat we weer op krachten konden komen. Het was een uur of elf toen we door ons gastgezin werden opgehaald. Ik had me ingesteld op een slaapplaats in de school, maar aangezien zoveel gastgezinnen zich aangemeld hadden, kon ik toch samen met Michael Schyns naar een gewoon bed. Na een korte douche konden eindelijk de oogjes toe. Het was inmiddels half zes 's ochtends Nederlandse tijd. We verbleven bij de heer Richard Pye, een man van 63 die twee jaar geleden zijn vrouw heeft verloren. Hij was echt bijzonder genereus en heeft ons drie dagen lang op sleeptouw genomen. Hij heeft een fantastisch huis met een TV van 1,5 bij 1 meter, een zwembad in de achtertuin en een grote Buick, kortom een man die het wel gemaakt heeft. Belangrijker dan deze materiële gastvrijheid was het feit dat hij zeer vriendelijk was, ons naar toe bracht waar we wilden en het geduld had om op ons te wachten als het programma weer eens uitgelopen was. Van zijn gastvrijheid kan ik nog wat leren. De volgende ochtend konden we enigzins uitslapen. We ontbeten met een enorme kop koffie - zoals alles hier enorm is, typisch voor Noord-Amerika - en cereals. Aan het eind van de ochtend vertrokken we met een echte schoolbus naar het park Queenston Heights in de buurt van de Niagara watervallen. Door de parochies uit de buurt was een groot festijn georganiseerd met wat sport (waaronder voetbal), eten en een groot muziekspektakel. In totaal waren er zo'n 6.000 mensen waarvan het grootste deel pelgrimerende jongeren uit 20 landen. Ik heb onder andere met een jongen uit Sudan gesproken en met mensen uit Domica, een of ander eiland uit de Cariben. Op het muziekpodium speelden diverse bands en gospel groepen met als hoogtepunt de violiste Nathalie MacMaster. Zij is zeer bekend in Canada en speelt Ierse muziek. Het was ongelofelijk goed. Het veld waarop we stonden was een grote dansende menigte en iedereen danste met iedereen. Om vijf begon op het podium de heilige mis. Er waren zo'n tien bisschoppen en vijftig priesters en ik schat een paar duizend toehoorders. De lokale bisschop preekte schitterend over de vreugde van het christelijke geloof en de eenheid van de kerk. Om je heen kijkend was dat precies hetgeen wat we op dat moment beleefden. Na de mis werd het diner geserveerd door een groot aantal vrijwilligers, waaronder heel wat ex-Nederlanders. Het stikt hier namelijk van de Hollanders die 30, 40 jaar geleden hier naartoe verhuisd zijn. Het is echt een soort kolonie alhoewel de meesten inmiddels de Canadese nationaliteit bezitten. Na het eten was de muziektent weer open en trad er o.a. een gospel band uit Duitsland op. Dat is wat je noemt swingen! Ze maakten er een geweldige show van. Zoals gebruikelijk liepen de Hollanders de polonaise, waarbij ze onder andere dwars over het podium liepen. De band vond het allemaal prima en gaf geen kick. Dat is nog eens flexibiliteit! 's Avonds om elf uur arriveerden we wederom bij de school/kerk wat onze vaste verzamelplaats was. Onze gastheer zette de barbecue aan en een half uur later zaten we home-made hamburgers te eten onder de sterrenhemel. Tot een uur of drie hebben we bier gedronken en zitten praten over Canada, het leven, God en nog hoop andere dingen. Het enige probleem was de volgende ochtend... Nou dat was het even voor nu. De bus vertrekt zo in de richting van Toronto. Ik hoop dat ik van de week tijd heb om verder te vertellen, anders komt dat volgende week wel. Groeten, Wouter |
