 Dagboek van
de
pastoor:
de negende dag |
|
|
Dag beste mensen,
Zonet wandelde ik de school binnen, het is nu 23.30 uur, terwijl ik enkele mensen groet en zeg dat ik de trip van morgen ga voorbereiden en op tijd naar bed wil. tegelijk denk ik, o nee, mijn verslag. Dus, aan de slag. Het is weer een volle dag geweest. Het schema was ongeveer hetzelfde als de vorige dagen. Opstaan, brevier met een paar collega's en priesterstudenten, ontbijt en teamvergaderinge van de groepsleiders. Een moeilijk moment ws een mededeling van een van onze deelgroepleidsters, die de telefonische mededeling had gekregen dat haar man een dubbele tumor in zijn hoofd heeft. Mogelijk dat ze op zeer korte termijn naar huis vertrekt. In de Eucharistie is heel nadrukkelijk voor hen gebeden. Deze ochtend hebben we in het groepsoerleg wat meer tijd genomen om ervaringen uit de deelgroepjes uit te wisselen. Het is mooi om te zien hoe jongeren gaandeweg deze dagen door alles wat ze meemaken echt bewuster met hun geloof bezig zijn en door allerlei momenten geraakt worden. Nog steeds zou ik meer tijd willen om in de deelgroepjes door te kunnen praten. Nu was er weer wat tijd afgesnoept om vragen te formuleren en die door kardinaal Simonis te laten beantwoorden. Hij had ook de catechese gehouden die ging over verzoening. Hij was heel direct in zijn spreken en ik denk dat het ook goed is om naar de jongeren toe direct te zijn. Hij had zijn catechese goed opgebouwd met heldere voorbeelden. De schuldbelijdenis als voeten vegen, de biecht als een echte douche. Hij ging ook in op het begrip zonde. Dit kwam ook heel duidelijk in ons deelgroepje terug en dan merk je de kracht van de uitwisseling. De een noemt dit zonde de ander dat. Maar tegelijk is er ook al heel veel dat ze allemaal zonde noemen, al zijn ze het er over eens dat het woord wel wat ouderwets aandoet. Ze spreken eerder over een fout, al snappen ze heel goed dat een fout niet hetzelfde is als zonde, omdat bij zonde toch iets van bewust of expres toch doen terwijl het ook ingaat tegen je eigen normen en waarden. Onze groep splitste zich na de catechese in drieën, een groepje wilde nu eerst naar China Town om daarna naar Exhibition Place te gaan. De andere groep, waarmee ik al eerder naar de stad was gegaan, ging nu naar het social project, dat zou deze keer zoiets zijn als helpen bij het opruimen van de rivieroever, een milieu bewust project dus. Ik ben met nog een ander groepje meegegaan, omdat ik vandaag wat tijd wilde maken voor aanbidding en biechthoren, maar eerst ook zelf wilde biechten. Het eten halen ging nu nog sneller dan de vorige dagen. We kregen bovendien meteen het avondeten erbij, waarschijnlijk om de jongeren in de gelegenheid te stellen naar de kruisweg te gaan, die dwars door de stad zou lopen. Dan hoefden ze niet eerst terug naar Exhibition Place. Het was tussendoor wel weer opmerkelijk om te zien hoe de voorzienigheid werkt. In de kerk vond ik naast de bank waar de koorleden zaten (ons eigen WJD-koor), een mapje met maaltijdbonnen. Buiten de kerk heb ik er enige tijd mee gewapperd en geroepen, maar geen reactie. Eenmaal op weg met een groepje van vijf dat ongeveer hetzelfde programma wilde volgen, bleek dat John, collega priester, geen bonnen meer had. Dat kwam dus mooi uit, maar aangekomen bij Exhibition Place bleek bij het inzamelen van de bonnen dat ook een ander lid van de groep, haar bonnen kwijt was, en zij was een koorlid. We kwamen dus toch weer twee bonnen tekort (je moet een groepje van zes hebben voor de maaltijden)), maar ze waren nu wel bij de eigenaar terug. Bij het in de omgeving vragen of er nog twee mensen waren die ook eten wilde halen, kreeg ik van een ander groepje Nederlanders twee bonnen die ze over hadden. Zo loopt het dus. Na de maaltijd zijn we naar de hal gegaan waar het Sacramant werd uitgesteld. Dat was duidelijk geen stille aanbidding. Het bleek dat elk uur een andere taalgroep de aanbidding verzorgde, met veel zang (luid), gebed en tussendoor stiltes. Het geheel werd geleid door boeders en zusters van St. Jean, een jonge Franse congregatie. In een aansluitende zaal was biechtgelegenheid, net als op het terrein Duc in Altum, waar meer priesters waren. Ik ben hier gebleven, met een paar kaartjes: Nederlands, Engels en Duits. Het blijkt dat ik die talen toch voldoende beheers voor het biechthoren. Het is iets moois om jongeren te begeleiden in hun relatie met Christus en dit sacrament van vergeving te kunnen geven. Om half zes, zag ik mijn nichtje dat met de reis mee is, wachten op ons, om mee te gaan naar de Nathan Philips Square, waar we met de Nederlanders zouden samenkomen om de kruisweg de volgen. Het bleek dat er toch verwarring was over de juiste plek, want er waren twee plaatsen waar Nederlanders samen waren gekomen. En paar waren er al een uurtje aanwezig, en dan blijkt dat nieuwkomers zonder enige schroom voordringen om bij het hek te komen staan. Een wonderlijke combinatie, ellenbogenwerk om de kruisweg te volgen, maar inderdaad, niets menselijks is ons allen vreemd. De kruisweg bleek een combinatie van musicalachtig spel, liturgische muziek in een modern jasje en verschillende visuele effecten. Alle rollen werden levensecht gespeeld en gaandeweg de staties werd de sfeer indringender en meeslepender. Goede teksten [tekst van Paus Johannes Paulus II voor de Kruisweg 2000, red.] en een goed scenario. Er waren echt ontroerende momenten, die dan ineens werd afgewisseld door een plaatje uit de toeschouwende menigte die, zodra ze zichzelf op het grote videoscherm zagen begonnen te lachen en te zwaaien. Ook daar die wonderlijke combinatie. Wat soms hinderlijk was waren de vele vlaggen die veel jongeren meedroegen, en hoe langer de stok, hoe meer de vlag het zicht op het grote beeldscherm wegnam. Ik ga er maar van uit dat ze het zelf niet doorhadden. Het was voor mij een heel bijzondere ervaring om midden in een miljoenenstad als Toronto, muliticultureel, multi-enisch en multi-religieus, op University Avenue een realistisch gespeelde kruisweg voor een paar honderd duizend jongeren mee te maken. Mijn voeten protesteerden hevig, van half acht tot half elf op een paar vierkante decimeter staan, terwijl ze al heel wat kilometers hebben afgelegd, maar dat past bij een kruisweg. Nu terug op school, in de gang met een paar jongeren hoor ik alleen maar zeer lovende woorden: heel indrukwekkend, met ontroerende momenten. Tijdens de kruisigingsscène ging iedereen spontaan op de knieën, en dat midden tussen de wolkenkrabbers en de CN-Tower op de achtergrond. Toch moet ik nu aan morgen denken, het is bijna kwart voor een en om half zeven uiterlijk moeten we eruit, aangezien het de dag is van het vertrek naar Downsview Park, waar ook de nachtwake is en zondag de mis. Twee jaar geleden had ik in Rome een lek luchtbed. Ik hoop dat deze die ik nu bij me heb, het beter uithoudt. Maar dat wordt het volgende verslag. Overigens kan ik melden dat jullie dit reisverslag ook terug kunnen vinden op een van onze InterKerk sites, namelijk deze: www.toronto2002.nl . Daar kun je ook allerlei andere Toronto wetenswaardigheden vinden, een aanbeveling waard dus. Maar als ik verstandig ben, zet ik er u een punt achter. Ik sluit met een heel hartelijke groet van Father Michael
|