 Dagboek van
de
pastoor:
de twaalfde dag |
|
|
Dag beste mensen,
Zijn jullie deze column nog niet moe? Het is natuurlijk iets heel anders om dit verhaal vanaf de computer of de print te lezen, dan om het hier mee te maken. Ik moet zeggen het is wonderlijk om te zien waar je steeds belandt, wanneer je met God op weg bent. Ik zit nu op de tribune van een ijshockeystadion op mijn Psion te typen. Vandaag hebben we een beetje een rustdag, alhoewel, het is toch zoals in het Evangelie, wanneer Jezus zegt kom nu eens mee naar een rustige plaats. Eenmaal aangekomen wachtte het werk alweer. Zo ook vandaag want er moest wel ingepakt, geruimd en verhuisd worden, maar laten we ven het programma volgen. Na de ochtendviering om tien uur (dus wel wat uitgeslapen) kwam er een hele serie bedankjes, die natuurlijk zeer terecht waren. Bisschop de Jong begon ermee, daarna nam de reisleiding het over. Die hadden een inzameling gehouden, waarvan presentjes waren gekocht. Ik ga hier het rijtje bedankjes niet over doen, ze hebben hun best gedaan niemand te vergeten. Na de viering werden er nog wat foto's gemaakt en vervolgens kwamen alle bisdomgroepen bij elkaar om contacten te leggen en na te denken over de follow up. Het waren aardige gesprekjes waarin ook naar voren kwam wat jongeren al doen en in welke groepjes of bewegingen ze al participeren. Terug in de school was er zowaar echt brood, gewone bruine sneetjes, met een plakje kaas en een plakje worst. Daarna heb ik voor het eerst de tijd genomen om even te gaan liggen. Om die reden had ik mijn luchtbed nog niet opgevouwen. Een nadeel was wel dat de school geen airco heeft, en als die er wel is, dan werkt hij niet. Het was dus in het klaslokaal windstil met een temperatuur duidelijk boven de dertig graden. Toen ik later in de middag een winkelcentrum binnen met airconditioning, was het verschil wel erg opvallend. Maar ook warm rusten was toch wel goed. Daarna volgde natuurlijk de grote schoonmaak. Een paar jongeren waren al vertrokken, en bij het inpakken van de koffer verbaasde het me weer dat ik toch met meer terug ga dan waarmee ik kwam, in ieder geval een lichte rugzak met een WJD kazuifel extra. Het valt ook op wat mensen allemaal laten liggen, de doos met gevonden voorwerpen was al snel te klein. Tegen half zes vertrokken de laatste groepen de leiding kwam daarna. Een opmerking van een van de Canadeese vrijwilligsters vond ik wel aardig. Zij vergeleek de verschillnde groepen en vond onze Nederlandse groep opvallend schoon. Ze zei: als jullie de wasruimte ingaan wordt die schoon van julie bezoek. Bij het vertrek blijkt mijn koffer toch een wat ongunstige maat te hebben. Ondanks zijn wieltjes valt het niet mee om er een paar kilometer mee te lopen. We hadden een snellere route kunnen volgen, maar we kozen toch maar voor die waarbij we het minste hoefden te sjouwen. Met de metro kwamen we tot ongeveer een kilometer van het ijshockey-stadion waar we nu met de rest van de groep overnachten. De vloer is gelukkig niet bevroren, hij geeft wel een beetje kalk af, de temperatuur in de hal was koel toen ze aankwamen, maar begint nu op te lopen. Over een paar minuten zal er eten worden gebracht. We verwachten hier straks met ruim driehonderd WJD reizigers te overnachten met een goede dertig Italianen in ons midden. Het laat ook zien dat de grote uittocht echt is begonnen. Het was al te zien aan de stad, deze leek de vorige dagen toch een beetje in beslag genomen te zijn door de jongeren. Nu neemt alles weer zijn gewone loop. Ook in de nieuwsbladen was dat te zien. In een aantal bladen was de slotmis breed uitgemeten, maar bij alle bladen sprong de uitspraak van de paus over de droeve situatie met betrekking tot een aantal priesters en religieuzen er duidelijk uit. Het is natuurlijk zoals altijd dat niet de boodschap aan de jongeren de nieuwsgierigheid wekt, maar dit soort hot items. Zo las ik ergens dat de opmerking van de paus voor de critici niet genoeg was. Dat komt op mij over alsof zij denken dat de paus deze opmerking maakt om de critici een genoegen te doen. Of dat men opmerkt dat er ook veel niet gezegd is. Het is duidelijk dat de preek beperkt is en toegesneden op de jongeren; dit heeft hij hen willen zeggen, het was goed en het kwam over. Ik zie nu dat iedereen zo ongeveer zijn slaapplek heeft ingericht, ik hoor een paar jongeren met de gitaar en dwarsfluit de WJD 2002 evergreens zingen, want zo gaat het, het lijflied van dit jaar gaat als een dierbaar lied de toekomst in, zout van de aarde en licht van de wereld. Tegelijk zie ik ze buiten voetballen, binnen badmintonnen, gewoon gezellig praten of een spelletje doen. Wat is er toch weinig nodig om het samen goed te hebben. Ook hierin is het Christus die de sfeer bepaalt. Morgen zal van deze groep een flink deel weer vertrekken, op huis aan, anderen blijven nog een paar dagen of plakken er nog een reisje aan vast. Zelf hoop ik ook rond half drie op het vliegveld te zijn. Het betekent dat dit waarschijnlijk het laatste mailtje wordt vanuit Canada. Morgen kijken we of we er nog een slot aanplakken. Ik sluit af met een hartelijke groet, father Michael (Morgen is het weer gewoon pastoor Michel Hagen)
|